Zoals jullie weten heeft Beau al meer dan een half jaar veel last van zijn oortjes. Hij is inmiddels al 1x geopereerd en staat hij op de spoedlijst voor een 2de operatie. Ik krijg dagelijks vragen hier naar dus ik dacht laat ik er maar een blog over schijven. Vandaag vertel ik jullie meer over onze ervaring met buisjes en geef ik tips.
Het Begin
Het begon allemaal zomer/herfst vorig jaar. Beau kreeg steeds vaker last van zijn oortjes, ging minder goed eten, meer huilen, humeurig, hangerig , aan zijn oortjes grijpen en hij ging slechter slapen. Hij kreeg steeds vaker koorts en ik kon hem bijna elke week op gaan halen bij de opvang. Ik ben naar de huisarts gegaan want je kent je eigen kindje het beste en je ziet meteen als er iets niet goed met hem is. Mijn broertje en ik hebben allebei toen wij jong waren ook heel erg veel oorontsteking gehad en dus verwachte ik wel dat dit bij Beau nu ook het geval zou zijn.
De dokter keek in zijn oortjes en zag meteen dat ze allebei ontstoken waren. We kregen oordruppels mee en antibiotica. Dit gebeurde ook nog een tweede keer. Toen het voor de derde keer raak was had ik mijn buik er vol van. In drie maanden tijd waren zijn oren 3x ontstoken en kreeg hij ook voor de derde keer antibiotica mee. Hij was toen net 1 jaar. Helemaal niet goed voor zo'n klein mannetje dat was de dokter wel met mij eens. Er was maar 1 optie buisjes!
De Ziekenhuis Afspraak
We kregen een doorverwijzing naar het ziekenhuis. En een aantal weken later mochten we naar het ziekenhuis komen. Dit was in het begin van dit jaar. De KNO arts keek in zijn oren en zag dat ze allebei ontzettend ontstoken waren en in aanmerking kwam voor buisjes. Hij keek ook nog even naar zijn neus en keel amandelen maar die zagen er gelukkig goed uit. Anders hadden ze die er ook meteen uit laten halen.
Het ziekenhuis
We hadden meteen een afspraak gemaakt bij de assistent voor de operatie en kregen alle folders mee naar huis. De operatie zou 6 februari gaan plaats vinden. Omdat zijn oren zo erg ontstoken waren zou hij de week erop al de operatie krijgen. Ik ging met Beau naar het ziekenhuis waar hij nuchter heen moest. We werden om half 9 verwacht. Hij was al om 6 uur wakker en mocht dus al uren niet eten en drinken. Dit vond ik wel vervelend want hij krijgt normaal gesproken altijd meteen eten en drinken als hij wakker is. Dit deed zijn humeur natuurlijk geen goed.
We begonnen in een grote wachtruimte waarnaar we nog wat vragen moesten beantwoorden en ze gingen kijken of hij geen koorts had. Anders zou de operatie niet door mogen gaat. Maar gelukkig had Beau geen koorts. Ze beginnen met de jongste kindjes en dat loopt zo op. Beau was de één na jongste en was dus mee als eerste aan de beurt. Samen met 2 andere kindjes. Per kind mocht er 1 ouder mee naar de wachtruimte voor de operatie kamer. Daar moesten de ouders een operatie pak aan doen en een mutsje over onze haren. Er stond wat speelgoed voor de kindjes zodat ze zich konden vermaken tot ze aan de beurt waren. Daarna werden de kindjes 1 voor 1 geroepen om geopereerd te worden. Uiteindelijk waren wij om half 10 als tweede aan de beurt.
De Operatie
We werden geroepen en ik droeg Beau mee de operatie kamer in. Daar moest ik hem op een bed leggen. Er stond denk ik wel 8 man personeel in die operatie kamer. Met 3 andere moest ik Beau vast houden omdat ze hem kapje over zijn mond gingen doen om hem onder narcose te brengen. Maar Beau heeft een sterke wil en sputterde wel eventjes tegen. Uiteindelijk viel hij in slaap en moest ik buiten op de gang wachten. Ze gingen de buisjes in zijn oren plaatsen en hadden zijn oren schoon gemaakt. Dit duurde max 5 minuten.
De Uitslaapkamer
Beau werd op een bedje de uitslaapkamer in gereden hij was toen nog onder narcose. Het zag er best wel zielig uit hij had iets in zijn mond zodat hij niet op zijn tong zou bijten. En was nog helemaal aan het snikken van het huilen van toen hij onder narcose gebracht werd. Na een paar minuten knepen ze wat in zijn voetjes zodat hij wakker werd. Hij werd rustig wakker en wilde meteen wat eten en drinken dat is een goed teken. De KNO arts kwam speciaal nog even uit de operatie kamer om te zeggen dat de operatie goed was gegaan. En om te zeggen dat zijn oren wel echt heel erg ontstoken waren dat het nog wel eventjes zal bloeden.
Naar Huis
Toen hij wat had gegeten en gedronken mochten we eigenlijk alweer vrij snel naar huis. Omdat het zo ontstoken was kregen we oordruppels mee. Thuis heeft hij de eerste dag veel geslapen. Er kwam nog zeker een week of drie bloed uit zijn oren. Daarna merkte wat dat hij ging opknappen. We kregen de oude, vrolijke en speelse Beau weer terug. Maar dit duurde maar drie weken en toen begon de pijn weer.
Binnenkort vertel ik meer in deel 2.
Ahhhh... Altijd zo sneu als je kindje steeds behandeld moet worden. Wat duurde die operatie kort, heel snel! Maar zo zielig, het is natuurlijk helemaal eng want ze weten niet wat er gaat gebeuren. Goed dat je dit opschrijft, zeker voor de andere ouders!
BeantwoordenVerwijderenDankjewel Babs! Ja hopelijk kan hij deze maand geholpen worden.;)
Verwijderen